Dag 12

ik kijk op m’n telefoon, half negen, eruit. Na het douchen telefoon weg. Nergens te vinden. 2 uur later gevonden, ergens in het gras waar ik nooit geweest ben. Vreemd verhaal maar heel blij dat ik hem terug heb. Wegwezen hier.

Op naar Oost-Slovenië, daar wordt de beste witte wijn gemaakt. Onderweg nog even een kiekje bij het meer van Bled.

De toeristenbureaus van Slovenie geven prachtige folders uit, informatief, dik papier en vertaald in alle talen. Zo mooi als de folder zaken beschrijft blijken ze in werkelijkheid vaak niet. Ik kom aan op de spa met camping. Ondanks het aantal bezoekers is het een ‘poor excuse for a camping’ ik zoek de beste plek uit en wil me melden. Ik bedenk me, dit wil ik niet, dan liever op een parkeer terrein midden in de stad. Mack weer achterin en we gaan weer. Verder naar daar waar de druiven groeien, ik zie wel. Een plek vinden ergens achteraf waar niemand je ziet blijkt steeds lastiger. Weliswaar rij ik over kleine weggetjes door authentieke dorpjes maar de maag begint te rommelen. 

Net voor het begint te schemeren vind ik iets dat een herberg zou moeten zijn. En dat is het ook. Midden tussen de velden met een onverharde oprijlaan kom ik aanrijden. Het blijkt goed bezocht en ik wordt bekeken door een goedlachs publiek. Ik stop de motor en loop naar binnen daar vind ik de kastelein. Een zoals deze hoort te zijn. Al wat dronken, gastvrij, fors en met een krulsnor. Ik vraag of ik mag kamperen op zijn grasveld, geen probleem. Ik rij onder toezicht van het buitendrinkend publiek zijn gras op, stap uit en haal een piepende, ongeduldige Mack uit de auto. Mack ontspant altijd de mensen en ik word lachend onthaald.

Overal staan dezelfde, bolle longdrink glazen op tafel, gevuld met naar later blijkt half wijn half bronwater, een spritzer. Ik heb honger gekregen en vraag of ik nog wat kan eten. Uit een middeleeuwse kaart pik ik een gerecht. Ik bestel ook wijn die me direct goed smaakt. De enige wijn die ze schenken komt van hier. De hut zit vol met alleen mannen, niemand drinkt bier, alleen maar wijn met water.

Het eten brengt de kastelein op een tafeltje apart, hier is het wat rustiger zegt hij. 

De Kastelein heet Branco. Hij stelt me voor aan Jozef, praat maar met hem, hij spreekt redelijk Engels.

Jozef woont z’n leven lang al een paar velden verderop. Hij geeft antwoord op al mijn vragen. Wij zijn eenvoudige mensen, het leven is goed hier, dit is onze plek, hier wonen mijn vrienden.

Hij maakt zijn eigen wijn van de druiven rond zijn huis. Hij blijkt echter geen wijnboer maar zit in de bouw. De laatst 15 jaar rijdt hij elke dag naar Oostenrijk om daar huizen te bouwen, er is daar meer werk en het betaalt beter. We schakelen om van Engels naar Duits, dat gaat hem makkelijker af. Daarvoor maakte hij 20 jaar jaar de broeken van boss kostuums, een fabriek die blijkbaar hier in Ljutomer stond. Toen ik vroeg waarom ze de fabriek gesloten hebben zij hij: de Kinezen en de Roemenen doen het goedkoper, kapitalisme.... ....

Vanavond is het drukker dan gewoonlijk vanwege de samenkomst van een club vissers en omdat de mensen morgen vrij zijn wegens hemelvaart.

Dat drinken gaat goed. Ondertussen hebben we plaats genomen aan de bar waar de Louis zich inmengt in de discussie. Louis vind mij maar een beetje vreemd. Hij spreekt ook wat Duits maar is te dronken om goed te verstaan. Jozef vertaalt en het word toch een soort gesprek. Met een nokia 1.0 uit een half vergaan leren hoesje met drukknoop belt Louis zijn vrouw, Gisela, die hem moet komen ophalen, iets dat zij bij navraag vaker en graag doet.

Na vijf laatste Nastrovja’s en nog een laatste ‘wan mor for se road’ blijkt het het klaar.

Wat heerlijk dit soort avonden,  hier word ik wel blij van. Met Mack, die braaf onder de kruk lag, wandel ik naar buiten  waar ik de tent nog uit moet klappen. 

Mack heeft met mij meegegeten maar ik besef me dat hij helemaal niet gedronken heeft. Twee bakjes water drinkt hij gretig leeg, Nastrovja Mack.